Riverside - Koszulki i akcesoria jakich potrzebujecie

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!
Riverside – polska grupa wykonująca muzykę z pogranicza rocka i metalu progresywnego. Powstała w 2001 roku w Warszawie. W skład zespołu wchodzą: basista i wokalista Mariusz Duda, gitarzysta Piotr Grudziński, perkusista Piotr Kozieradzki oraz instrumentalista klawiszowiec Michał Łapaj, który w 2003 roku zastąpił Jacka Melnickiego. Skład zadebiutował wydanym w 2003 roku albumem pt. Out of Myself. Płyta przysporzyła zespołowi pewnej popularności w Polsce, w tym za sprawą piosenki "Loose Heart" notowanej na Liście Przebojów Programu Trzeciego Polskiego Radia. Kolejne nagrania kwartetu ukazały się w 2005 roku na płycie zatytułowanej Second Life Syndrome. Była to pierwsza produkcja Riverside, która znalazła się w zestawieniu OLiS.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Trzeci album składu zatytułowany Rapid Eye Movement ukazał się w 2007 roku. Płyta przysporzyła zespołowi pierwszego, choć niewielkiego sukcesu w Holandii, gdzie trafiła na tamtejszą listę sprzedaży MegaCharts. W 2009 roku ukazała się czwarta produkcja Riverside pt. Anno Domini High Definition. Wyróżniony złotą płytą materiał znalazł się na szczycie listy najpopularniejszych płyt w Polsce (OLiS). Ostatnia, piąta płyta zespołu zatytułowana Shrine of New Generation Slaves została wydana w 2013 roku. Wydawnictwo dotarło do 2. miejsca zestawienia OLiS. Płyta trafiła także na listy przebojów w Niemczech, Belgii, Szwajcarii, Holandii i Finlandii. Był to największy sukces komercyjny w historii działalności zespołu.
W swej twórczości grupa poruszała takie zagadnienia jak zaburzenia psychiczne, miłość, czy konflikt wewnętrzny. Powszechnie kategoryzowany jako przedstawiciel rocka lub metalu progresywnego kwartet w swej twórczości odwołuje się ponadto do takich stylów jak: rock alternatywny, indie rock, hard rock, post-rock, heavy metal, metal alternatywny oraz rock eksperymentalny. Pomimo znacznej popularności, w tym głównie na europejskiej scenie muzyki rockowej i heavymetalowej grupa nigdy nie zyskała atencji mediów głównego nurtu w Polsce[1]. Byli i obecni członkowie grupy utworzyli lub współtworzyli liczne zespoły i projekty poboczne, m.in. takie jak: Hate, Thunderbolt, Lunatic Soul, Saltus, Kataxu, Domain, czy Swastyka.

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

KSU – Historia i stosowna do niej koszulka !

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

Opracowano na podstawie materiału źródłowego
Koniec lat 70.
Grupa została założona w 1977 roku przez czwórkę nastoletnich wtedy chłopców: Bogdana „Bohuna” Augustyna, Eugeniusza „Siczkę” Olejarczyka, Wojciecha „Ptysia” Bodurkiewicza oraz Mirosława Wesołkina[4]. Przez pierwsze lata swojej działalności zespół zajmował się graniem coverów utworów grup takich jak Black Sabbath, Deep Purple czy Led Zeppelin[2]. W roku 1978 kapela przyjmuje nazwę KSU, pochodzi ona od tablic rejestracyjnych pojazdów wydawanych w dawnym województwie krośnieńskim (w Ustrzykach Dolnych wydawane były tablice z wyróżnikiem KSU). Od tego czasu grupa zaczęła grać punk rocka. Członkowie zespołu napisali w tym czasie list do Radia Wolna Europa z prośbą o emisję zagranicznej muzyki rockowej (Sex Pistols, The Damned)[2]. KSU od początku istnienia popierało ideę WRB – Wolną Republikę Bieszczad
Lata 80.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Lata 80. to czas wzrostu popularności zespołu. Dzięki znajomości z Kazikiem Staszewskim grupa występuje w 1980 na ogólnopolskim festiwalu zespołów rockowych Nowej Fali w Kołobrzegu odnosząc wielki sukces[2]. KSU otrzymało wówczas kilka ofert od wydawnictw nagraniowych z RFN, propozycje te zostały przez zespół odrzucone[2][4]. Często zmieniał się skład personalny zespołu. W tym czasie grupa intensywnie koncertowała. Lata 80. to również okres, w którym członkowie zespołu zmuszeni byli do odbycia służby wojskowej. Wokalista KSU, Siczka, w 1983 został wcielony do Pierwszego Warszawskiego Pułku Czołgów Średnich im. Bohaterów Westerplatte[4]. Służba w jednostce stała się dla niego inspiracją do napisania utworów takich jak: „1944″, „Po drugiej stronie drzwi”, „Skazany na 716 dni” czy „Umarłe drzewa”[4]. W 1985 Siczka ukończył służbę wojskową, zespół kontynuował swoją działalność w trzyosobowym składzie (Eugeniusz „Siczka” Olejarczyk – śpiew i gitara, Adam „Dżordż” Michno – bas, Bogdan „Tuptuś” Tutak – perkusja). W 1988 podczas jednego z koncertów grupa została zauważona przez właściciela studia RSC, Andrzeja Wiśniowskiego. W maju tego samego roku grupa nagrał swój debiutancki album Pod prąd. Utwory zawarte na kasecie trafiły do rozgłośni radiowych, zespół zyskiwał coraz większą popularność oraz sporo koncertował[4]. Pod koniec lat 80. powstał drugi album zespołu, Ustrzyki.
Lata 90.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Początek lat 90. był dla KSU okresem niepomyślnym. Z powodu nieporozumień podczas nagrywania teledysku do utworu „Ustrzyki” doszło do tego, że A.I.A. zrezygnowała z promowania zespołu, a Adam „Dżordż” Michno opuścił jego skład. Na miejsce Adama Michna przyjęty został w 1991 Bartłomiej „QQŚ” Kądziołka. Również w 1991 managerem grupy został Krzysztof Rożeja, według członków zespołu to przez niego KSU popadło w długi i ruinę[4]. W 1993 ukazuje się kolejny album, Moje Bieszczady. W połowie lat 90. wydane zostały albumy Na 15-lecie! oraz Bez prądu zawierające nowe aranżacje starszych nagrań grupy. W 1997 Eugeniusz „Siczka” Olejarczyk zaczął rejestrować materiał na nowy album Ludzie bez twarzy. Przez powódź, która nawiedziła Polskę w owym czasie prace musiały zostać zawieszone[4]. W 1999 utworzony został nowy skład zespołu: Eugeniusz „Siczka” Olejarczyk – śpiew i gitara, Zygmunt „Zyga” Waśko – gitara, Paweł „Kojak” Gawlik – bas, Leszek „Dziaro” Dziarek – perkusja. Jeszcze tego samego roku KSU otrzymało od Radia Bieszczady propozycję nagrania płyty, dzięki niej powstał album 21 (utworów na 21-lecie KSU)[4].
Po 2000
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
W 2001 Siczka rejestruje brakujące wokale na płytę Ludzie bez twarzy. Ukazuje się ona w 2002. Następne w 2004 wydany zostaje minialbum Kto Cię obroni Polsko… będący zapowiedzią wydanego w 2005 albumu Nasze słowa. W 2006 ukazuje się płyta DVD z zapisem występu grupy podczas Przystanku Woodstock, Przystanek Woodstock 2005 (live). W roku 2008 zespół obchodził 30-lecie swojego istnienia, z tego powodu wydany został album XXX-lecie, Akustycznie. Zawiera on starsze nagrania grupy wykonane w konwencji folkowo-akustycznej, poza tym znajduje się na nim także pięć nowych utworów będących zapowiedzią nowego albumu nad którym pracuje KSU[7]. Gościnnie na płycie wystąpili: Andrzej Grabowski i Małgorzata Ostrowska[9]. Obecnie zespół tworzą: Eugeniusz „Siczka” Olejarczyk (śpiew, gitary, muzyka), Leszek „Dziaro” Dziarek (perkusja, chóry, programowanie),Łukasz „Luc” Zawada (gitara basowa) oraz Piotr Leszega Piotr „Lego” Leszega (gitary, instrumenty klawiszowe, programowanie)
WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

Coma - Grupa powstała w 1998 roku w Łodzi z inicjatywy gitarzysty

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

Historia

Grupa powstała w 1998 roku w Łodzi z inicjatywy gitarzysty Dominika Witczaka i perkusisty Tomasza Stasiaka, obaj występujący wcześniej w grupie Ozoz. Wkrótce do zespołu dołączył basista Rafał Matuszak, a następnie gitarzysta Wojciech Grenda i wokalista Piotr Rogucki. W 2001 roku w wyniku nieporozumień z zespołu odszedł Wojciech Grenda, którego zastąpił Marcin Kobza. Pierwszym wydawnictwem grupy był singel Skaczemy/Pasażer.

Pod koniec 2003 roku udało się grupie podpisać kontrakt z BMG Poland, co umożliwiło rozpoczęcie nagrań do debiutanckiej płyty - Pierwsze Wyjście z Mroku. Przed wydaniem pierwszego studyjnego albumu zespół zyskał popularność koncertując u boku Kazika, Sweet Noise, Acid Drinkers i T.Love.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Zapraszamy serdecznie na zakupy !! nigdy się nie zawiedziesz.  

Zespół w 2001 roku dotarł do ostatniego etapu przesłuchań konkursu debiutów w Opolu, zajął pierwsze miejsce na Festiwalu Rockowym w Węgorzewie w 2004, a 15 marca 2005 roku zdobył statuetkę Fryderyka w kategorii Album Roku - Rock - za płytę Pierwsze wyjście z mroku. W 2007 roku, zespół otrzymał dwa Fryderyki w kategoriach: "Album roku - rock/metal" za Zaprzepaszczone Siły Wielkiej Armii Świętych Znaków oraz "Zespół roku". W tym samym roku, zespół otrzymał również nagrodę publiczności Przystanku Woodstock "Złotego Bączka". W 2009 roku zespół otrzymał kolejne 2 Fryderyki w kategoriach: "Zespół roku" oraz "Album roku - rock" za swój ostatni krążek "Hipertrofia", a wokalista grupy - Piotr Rogucki został wyróżniony statuetką Fryderyka w kategorii "Wokalista roku".

Jako jedyny łódzki zespół rockowy przez 20 tygodni nie opuszczał pierwszego miejsca na liście przebojów Radia Łódź. Trzykrotnie - 13 czerwca 2004, 4 czerwca 2006 i 25 stycznia 2009 koncertował na antenie Programu III PR. W lipcu 2006 roku wystąpił na XII Przystanku Woodstock w Kostrzynie n. Odrą oraz na Tyskim festiwalu muzycznym im. Ryśka Riedla "Ku przestrodze". 13 czerwca 2007 zespół Coma zagrał przed Linkin Park i Pearl Jam podczas ich koncertu na Stadionie Śląskim w Chorzowie, a 12 sierpnia 2007 wystąpił przed Toolem, Dir en grey i Fair to Midland na Metal Hammer Festival.

W czerwcu 2008 do zespołu dołączył były perkusista zespołu Normalsi - Adam Marszałkowski, który zastąpił Tomasza Stasiaka[6]. 10 listopada tego samego roku ukazał się trzeci album grupy zatytułowany Hipertrofia. 9 grudnia 2009 zespół Coma w ramach trasy Hipertrofia Tour wystąpił we warszawskiej Arenie Ursynów. Zapis tego koncertu ukazał się pt. Live 24 marca 2010 roku nakładem Mystic Production w formatach DVD, CD i Blu-ray[7].

17 października 2011 został wydany piąty album studyjny zespołu, potocznie nazywany ˌˌCzerwonym Albumemˈˈ.

Jesienią 2012 roku Coma pojechała w specjalną trasę jubileuszową z okazji 15-lecia zespołu. Trasa ta obejmowała 27 koncertów w 25 miastach i nosiła nazwę "Ulubiony Numerek". Niezwykłość trasy polegała na losowym wybieraniu utworów, jakie zespół zagra z dwóch kół losujących podczas występu.

8 lutego 2013 wydano angielskojęzyczny odpowiednik Czerwonego Albumu Don't Set Your Dogs On Me – w Polsce ukazał się dzięki Mysticowi, za granicą jest edycją niemieckiej wytwórni EarMusic.
WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

Cradle of Filth – Historia mocnej grupy

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

Cradle of Filth (ang. kolebka plugastwa,  – brytyjska grupa muzyczna wykonująca muzykę z pogranicza black, gothic i symfonicznego metalu[2][8]. Dziennikarze muzyczni określają styl wykonywanej przez zespół muzyki jako extreme metal lub extreme gothic metal[3]. Zespół powstał w 1991 roku w Suffolk. Do 2008 roku ukazało się osiem albumów studyjnych Cradle of Filth oraz szereg pomniejszych wydawnictw pozytywnie ocenianych przez fanów jak i krytyków muzycznych. Mimo częstych zmian personalnych w składzie, zespół utrzymał swój charakterystyczny styl.

Zespół dał szereg koncertów na całym świecie i uczestniczył w licznych festiwalach: Download Festival, Wacken Open Air, Gods of Metal, Tomahawk Festival, Bloodstock Open Air, Kobetasonik, Spirit of Burgas Festival oraz Ozzfest[17][18][19][20][21][22][23]. Został wielokrotnie nagrodzony i wyróżniony w plebiscytach muzyki heavymetalowej. Podczas koncertów Cradle of Filth prezentuje charakterystyczny rodzaj ekspresji, obejmujący corpse paint, pokazy akrobatyczne, fire breathing, efekty pirotechniczne, nierzadko muzykom towarzyszą tancerki i performerzy[24]. Redaktor magazynu Metal Hammer Alexander Milas – stwierdził, że Cradle of Filth to najpopularniejsza brytyjska grupa heavymetalowa od czasów Iron Maiden.

KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Zapraszamy serdecznie na zakupy !! nigdy się nie zawiedziesz.  

Hurt – kawałek historii

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

Grupa powstała w 1992 roku, a jej debiutancki album Babilon ukazał się w 1994 (wydała go niewielka wytwórnia Melissa). W 1997 wydali swoim nakładem album Serki dietetyczne. Byli wtedy mało znani i uznawani raczej za underground. Ich postrzeganie zmieniło się, gdy wytwórnia S.P. Records wydała ich album Musisz to kupić (1999). Po tym wydarzeniu do grupy dołączył perkusista. Wcześniej używali perkusji automatycznej i ten styl jest ciągle słyszalny, nawet na nowszych albumach.

Po wydaniu płyty Dokładny czas w 2000 roku, grupa zaczęła koncertować po czym wydawało się, że zakończą działalność. Zmiany osobowe w zespole zaowocowały jednak wydaniem w 2005 roku płyty Czat zawierającej hit „Załoga G” oraz „Mary Czary”. Grupa wyruszyła w kilka tras koncertowych (w tym jedną z zespołem happysad w 2006), w czasie których promowała płytę Czat.

W czerwcu 2007 ukazała się płyta Nowy początek, której producentem był Agim Dzejlijli. Płyta była promowana czterema singlami oraz na koncertach w całym kraju (w tym na Przystanku Woodstock i festiwalu w Jarocinie).

W roku 2009 dotychczasowego gitarzystę Piotra „Sida” Motkovica zastąpił Piotr „Załęs” Załęski, znany dotychczas z kilku wrocławskich projektów (m.in. Dust Blow). W tym samym czasie zespół pod okiem Marcina Borsa, Andrzeja Markowskiego i Agima Dzeljilji, nagrał materiał na kolejną płytę Wakacje i prezenty, która miała swoją premierę 30 października 2009.

KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Zapraszamy serdecznie na zakupy !! nigdy się nie zawiedziesz.  

Happysad – Historia

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

Historia
Zespół został założony w 2001 roku w Skarżysku-Kamiennej przez muzyków, którzy już wcześniej grali razem. Od 1995 roku pod nazwą HCKF (Hard Core’owe Kółko Filozoficzne), a od roku 1997 zespół został przemianowany na Happy Sad Generation. Nazwa happysad (pisana małą literą) uformowała się dopiero w 2002 roku, kiedy to wybrane zostało także logo grupy i nagrane zostało pierwsze demo z materiałem, który później znalazł się na płycie Wszystko jedno.

W lipcu 2004 nakładem S.P. Records ukazał się debiutancki album zespołu „Wszystko jedno”. Promujący tę płytę singlowy utwór „Zanim pójdę” utrzymywał się na Liście Przebojów Programu Trzeciego przez 33 tygodnie. W kwietniu 2007 magazyn Teraz Rock uznał album „Wszystko jedno” za jeden z 50 najważniejszych albumów w historii polskiego rocka.

W październiku 2005 ukazał się drugi album zatytułowany „Podróże z i pod prąd”, świetnie przyjęty przez publiczność tłumnie wypełniającą sale podczas koncertów trasy promocyjnej. Płyta została doceniona także przez krytyków muzycznych – wg magazynu Teraz Rock plasuje się wśród najlepszych polskich albumów 2005 roku.

W połowie roku 2006 w zespole nastąpiła zmiana perkusisty – Maćka Sosnowskiego zastąpił Jarosław Dubiński.

1 września 2007 podczas organizowanego przez zespół happysad festiwalu SKARfest miała miejsce premiera trzeciego albumu zespołu – Nieprzygoda. Nagrań dokonano w Studiu S4 Polskiego Radia oraz Słabym Studiu SP Records (kwiecień-czerwiec 2007). Producentem i realizatorem nagrań jest Leszek Kamiński. W nagraniu gościnnie udział wzięli: Janusz Zdunek (m.in. Kult) – trąbka oraz Marcin Świderski – klawisze.

W połowie września 2007 album „Nieprzygoda” zyskał status najlepiej sprzedającej się płyty w Polsce. Podczas jesiennej trasy promocyjnej – Nieprzygoda Tour 2007, zespół zagrał koncerty w ponad 40 miastach na terenie całego kraju.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Zapraszamy serdecznie na zakupy !! nigdy się nie zawiedziesz.  

21 czerwca

 2008 zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Mystic Production na pierwszą w dorobku grupy koncertową płytę DVD. Znalazł się na niej koncert, który został zarejestrowany podczas jesiennej trasy koncertowej „długa droga tour”, 4 października, w krakowskim klubie Studio. Koncertowe wydawnictwo happysad „na żywo w STUDIO” zyskało status złotej płyty już w dniu premiery, 24 listopada 2008. Czytelnicy magazynu Teraz Rock (nr 2(72)2009) uznali ten koncertowy album za najlepsze polskie muzyczne wydawnictwo DVD 2008 roku. 16 lutego 2009 ukazała się również wersja audio tego koncertu, w formie podwójnego albumu CD.

Wraz z wiosenną trasą koncertową Eska Rock Tour 2009 zespół happysad zyskał nowego członka – Daniela Pomorskiego (trąbka, instrumenty klawiszowe), z którym to grupa współpracowała już wcześniej przy nagraniu koncertowego wydawnictwa Na żywo w STUDIO.

19 października 2009 miała miejsce premiera najnowszego wydawnictwa grupy, albumu pod tytułem „Mów mi dobrze”. Został on wydany przez wytwórnię płytową Mystic Production i znalazło się na nim 12 utworów. Nagrania nowej płyty dokonano w studiach Polskiego Radia S-4 i S-3. Realizatorem dźwięku i producentem płyty jest Leszek Kamiński. W maju 2010 płyta osiągnęła status złotej[1].

2 października 2010 zespół wyruszył w trasę koncertową „Skazani na busa Tour”, którą był zmuszony przerwać pod koniec listopada 2010 z powodu poważnej choroby perkusisty. Grupa zapowiedziała, że miasta, w których nie odbyły się zapowiedziane koncerty, zostaną włączone do kolejnej zimowo-wiosennej trasy zespołu. Podczas trasy „Skazani na busa Tour” zespół wykonywał przekrojowy materiał ze wszystkich swoich płyt (utwory „Ostatni blok w mieście” oraz „Manerwy szczęścia” zostały na nowo zaaranżowane), a także nieznany dotąd utwór „Nic nie zmieniać”.

W 2011 roku, z okazji dziesięciolecia zespołu grupa zagrała specjalny, jubileuszowy koncert podczas festiwalu w Jarocinie. W koncercie zespołowi towarzyszyli goście specjalni: Karol Strzemieczny (Paula i Karol, Stan Miłości i Zaufania), Czesław Mozil, Piotr „Gutek” Gutkowski (Indios Bravos) oraz Krzysztof „Grabaż” Grabowski (Strachy na Lachy, Pidżama Porno).

7 października 2011 miało premierę najnowsze, jubileuszowe wydawnictwo zespołu – „Zadyszka”. Składa się ono z dwóch płyt. Pierwsza zawiera covery znanych utworów happysad wykonywane przez zaprzyjaźnione z nimi kapele, a m.in. Czesław Śpiewa, Indios Bravos, Enej, Muchy, Hurt czy Frontside. Druga płyta to pełny zapis wspomnianego wcześniej jubileuszowego koncertu na festiwalu w Jarocinie.

Jesienią 2011 roku zespół zagrał urodzinową trasę koncertową „Zadyszka Tour”, podczas której na scenie pojawiali się ciekawi goście i zaprzyjaźnione zespoły. Ciekawostką było ułożenie setlisty – program koncertu został ułożony przekrojowo przez całą działalność zespołu i odgrywany był chronologicznie od pierwszego demo, kolejno poprzez wszystkie płyty grupy. Ponadto, 1 października, podczas otwierającego trasę koncertu w Skarżysku-Kamiennej miała miejsce reedycja pierwszego demo zespołu. We wkładce demówki można przeczytać: „Hej, trzymasz w ręku dokładną kopię płyty demo, którą nagraliśmy w Studiu Kaesemek w Końskich między 8 a 12 kwietnia 2002 roku. Od tego ważnego dla nas momentu liczymy historię happysad (…)”

W lutym 2012 roku zespół zaszył się w oddalonym od zgiełku cywilizacji domu w Nowym Kawkowie, gdzie wraz z Leszkiem Kamińskim – kolejny raz w roli producenta i realizatora – nagrywał materiał na kolejną płytę. Wydawnictwo nosi nazwę „Ciepło/Zimno” i znajduje się na nim 12. piosenek plus ukryty utwór ,,Stare miasto”. Autorem okładki płyty jest rysownik Dawid Ryski. Premiera płyty miała miejsce 5. września 2012.

Lady Pank – ubieramy rockowo

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!
Lady Pank – polski zespół rockowy założony w 1981 w Warszawie przez Jana Borysewicza i Andrzeja Mogielnickiego. Jedna z najpopularniejszych grup w historii polskiego rocka.

Zespół wydał ponad 20 płyt i dziesiątki przebojów, m.in. „Tańcz głupia, tańcz”, „Mniej niż zero”, „Wciąż bardziej obcy”, „Kryzysowa narzeczona”, „Zamki na piasku”, „Vademecum skauta”, „Tacy sami”, „Zostawcie Titanica”, „Mała wojna”, „Zawsze tam gdzie ty”, „Na co komu dziś”, „Znowu pada deszcz”, „Na granicy”, „Stacja Warszawa”, „Strach się bać”, „Dobra konstelacja”. Nazwa grupy pochodzi od tytułu pierwszego nagrania „Mała Lady Punk” (z nieco zmienioną pisownią). Pierwszy koncert pod szyldem Lady Pank zespół zagrał w czteroosobowym składzie (Jan Borysewicz – wokal, gitara; Edmund Stasiak – gitara; Paweł „Kawka” Mielczarek – gitara basowa; Andrzej Polak – perkusja) 14 sierpnia 1982 roku z okazji otwarcia studenckiego klubu Park.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

Disturbed – „Jeśli mamy zmieścić się w kontekście, gramy raczej hard rock, a nie heavy metal”

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Wczesne lata jako Brawl (1994-1996)
Przed przyłączeniem się Davida Draimana, zespół znany był pod nazwą Brawl. W jego skład wchodzili wokalista Erich Awalt, gitarzysta Dan Donegan, perkusista Mike Wengren oraz basista Steve Kmak. Awalt opuścił jednak zespół tuż po nagraniu kasety demo, a pozostali członkowie zmuszeni byli rozpocząć poszukiwania nowego wokalisty. Zamieścili w tym celu ogłoszenie w lokalnym wydawnictwie muzycznym o nazwie „Illinois Entertainer”, na które zgłosił się Draiman. Donegan następująco skomentował to całe wydarzenie: „Spośród wszystkich wokalistów, którzy odpowiedzieli nam na ogłoszenie, Draiman był jedynym, który wyróżniał się czymś oryginalnym. Urzekło mnie to wystarczająco aby dać mu szansę.”

Krótko po uformowaniu nowego składu, Donegan zrelacjonował: „W ciągu kilku minut David zaczął wykonywać partie wokalne do naszych melodii, co razem brzmiało wspaniale. Grałem na gitarze i uśmiechałem się od ucha do ucha starając się zbytnio nie okazywać ogromnej sympatii do niego samego. „Jasne, oddzwonimy. Wiesz, musimy to przedyskutować.” Byłem przygotowany. Dreszcz przeszedł mnie po kręgosłupie. Wiedziałem, że coś w tym jest”. Wengren ujął to zwięźlej: „Trzaskaliśmy po prostu bez namysłu.”

W 1996 roku Draiman oficjalnie dołączył do zespołu i przemianował go na Disturbed. Zapytany w późniejszym wywiadzie dlaczego zasugerował taką, a nie inną nazwę, odpowiedział: „Była to nazwa, którą rozważałem dla zespołu od lat. Wydaje się symbolizować to, co czuliśmy w owym okresie. Poziom dopasowywania się, do którego byliśmy zmuszeni zakłócał naszą twórczość i staraliśmy się po prostu przyjąć pewną otoczkę, a nazwa ta nadała temu wszystkiemu sens.”
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

The Sickness (1998-2000)
Osobny artykuł: The Sickness.
Tuż po zmianie nazwy, członkowie zespołu zaczęli nagrywać pierwsze utwory demo i wykonywać je na żywo. Po pewnym czasie doszło do zawarcia kontraktu z wytwórnią Giant Records, czego owocem było wydanie debiutanckiego albumu – The Sickness w marcu 2000 roku. Album ten szybko przyniósł im sławę plasując się na 28 miejscu notowania Billboard 200 oraz sprzedając się w ilości 4 milionów kopii w Stanach Zjednoczonych od momentu jego wydania. Podczas trwania pierwszej trasy koncertowej po Europie supportując Marilyna Mansona, Marty O’Brien zastępował Steve’a Kmaka, który ucierpiał podczas ewakuacji z płonącego studia muzycznego w Chicago. Po przebyciu udanej operacji, lekarze odradzili mu brania udziału w trasie, ale mimo to wystąpił 11 stycznia 2001 roku podczas koncertu w Chicago.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

Believe (2001-2003)
Osobny artykuł: Believe (album Disturbed).
W lutym 2001 roku zespół nagrał cover utworu „Midlife Crisis” wykonywanego w oryginale przez grupę Faith No More. Nie został on jednak wtedy wykorzystany. 4 czerwca 2002 roku światło dzienne ujrzała płyta DVD z materiałem dokumentalnym na temat zespołu. Nazwana została M.O.L. od tytułu utworu „Meaning of Life”. Zawierała teledyski, sceny ze studia nagraniowego, a także zapisy z koncertów promujących ich debiutancki album. 17 września 2002 roku ukazał się drugi, studyjny album zatytułowany Believe, który zadebiutował na pierwszym miejscu notowania Billboard 200. Teledysk do promującego go utworu Prayer został opublikowany w większości stacji telewizyjnych m.in ze względu na obchody pierwszej rocznicy ataków z 11 września. David Draiman nagrał również napisany przez Jonathana Davisa utwór „Forsaken”, który znalazł się na soundtracku filmu Królowa Potępionych (Queen of the Damned).
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

W 2003 roku zespół ponownie wziął udział w festiwalu Ozzfest oraz ruszył w jedną z własnych tras koncertowych o nazwie Music as a Weapon II. Towarzyszyły mu grupy Chevelle, Taproot oraz Ünloco. Wtedy też m.in po raz pierwszy wykonali utwór „Dehumanized”. Po zakończeniu trasy Steve Kmak został wyrzucony z zespołu ze względu na nieporozumienia z pozostałymi członkami. Zastąpił go John Moyer, który w składzie Disturbed pozostał do dziś. Tego samego dnia wykonali po raz pierwszy dwa nowe utwory, „Hell” oraz „Monster”. Obydwa pojawiły się na następnym albumie grupy jako B-Sides.

Późniejsza historia
Po trzech latach wydali kolejny krążek Ten Thousand Fists. Ostatnio zagościli na albumie z soundrackiem z filmu Transformers, z utworem „This Moment”. 2 czerwca 2008 roku zespół wydał kolejną, czwartą już płytę Indestructible. Natomiast 31 sierpnia 2010 roku został wydany najnowszy, piąty już album Asylum, a zaledwie niewiele ponad rok później składankę B-Sides The Lost Children (8 listopada 2011 roku).
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Zapraszamy serdecznie na zakupy !! nigdy się nie zawiedziesz.  

Aerosmith – bomba muzyczna – historia

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Zespół powstał w Bostonie w 1970 roku. Grupę sformowali gitarzysta Joe Perry i basista Tom Hamilton po poznaniu wokalisty Stevena Tylera, perkusisty Joeya Kramera i gitarzysty Raya Tabano. W 1971 roku Raya Tabano zastąpił Brad Whitford. Rok później grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Columbia Records i 13 stycznia 1973 roku wypuściła swój debiutancki album – Aerosmith, który odniósł duży sukces sprzedając się w 2 milionach kopii[potrzebne źródło]. Po trasie koncertowej zespół nagrał swój drugi album Get Your Wings, wypuszczony w marcu 1974.

Albumem, który ugruntował pozycję Aerosmith w czołówce najlepszych zespołów rockowych był Toys in the Attic, zawierający m.in. piosenkę Sweet Emotion. Był to pierwszy utwór Aerosmith, który zajął pierwsze miejsce na prestiżowej liście radiowej Top 40. Toys in the Attic okazał się najlepiej sprzedającym się albumem Aerosmith w USA, gdzie uzyskał liczbę 8 milionów sprzedanych kopii[potrzebne źródło]. W tym czasie zespół rozpoczął wynajmowanie domu w Waltham, w stanie Massachusetts, który stał się miejscem nagrywania muzyki jak i prowadzenia biznesu.

Następnym albumem zespołu był Rocks wypuszczony 3 maja 1976 roku. Szybko sprzedał się w 4 milionach kopii i uzyskał status platynowego[potrzebne źródło]. Rocks wraz z albumem Toys in the Attic and Rocks wszedł na listę 500 najlepszych albumów magazynu Rolling Stone. Po tym albumie zespół zagrał na kilku festiwalach i wielkich stadionach swoje własne koncerty.

W 1977 roku zespół nagrał platynową płytę Draw the Line, a rok później wpłacił ponad 3 i pół tysiąca dolarów kaucji za uwolnienie 52 fanów, którzy złamali przepis niepalenia podczas koncertu w Fort Wayne[potrzebne źródło]. W 1988 roku po raz pierwszy nagradza ich MTV w kategorii „Best Group Video” i „Best Stage Performance in a Video” – oba za piosenkę „Dude Looks Like a Lady”. W 1994 występują na koncercie w Polsce.

Kolejna płyta, Just Push Play, pojawiła się w sklepach w USA w marcu 2001 roku debiutując na 2. miejscu listy Billboardu. Miesiąc później była już platynową płytą. Był to pierwszy album Aerosmith wyprodukowany przez członków zespołu – Stevena Tylera i Joe Perry’ego.

W marcu 2004 roku ukazała się kolejna płyta w dorobku grupy – Honkin’ on Bobo.Jest to płyta w całości bluesowa. Wśród 12 kompozycji na krążku znalazła się tylko jedna piosenka autorstwa Aerosmith, „The Grind”. Reszta to covery bluesowych klasyków.

Jesienią 2005 roku zespół zaprezentował album Rockin’ The Joint (Live At The Hard Rock) – zapis koncertu z klubu The Joint, w Hard Rock Hotel w Las Vegas, ze stycznia 2002 roku. Na krążku znalazło się 11 utworów ze wszystkich okresów ponad 30-letniej kariery amerykańskich rockmanów. Najstarsze, jak „Seasons Of Wither”, pochodzą z 1974 roku, a najmłodsze z 2001 („Light Inside”).

Dokładnie rok później ukazała się kompilacja największych przebojów bostońskiego kwintetu – The Very Best Of: Devil’s Got a New Disguise. Producentem The Very Best Of był Jeff Magid, a wśród 18 piosenek znalazły się m.in.: „Dude (Looks Like A Lady)”, „Love In An Elevator”, „Livin’ On The Edge”, „Cryin’”, „Jaded”, „Amazing”, „Falling In Love (Is Hard On The Knees)” oraz „I Don’t Want To Miss A Thing”.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

Scorpions – Lata Historii

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

Jeszcze przed nagraniem pierwszego albumu do założyciela grupy, gitarzysty Rudolfa Schenkera, dołączył wokalista Klaus Meine – obaj do dziś stanowią trzon grupy.

Debiutancka płyta Lonesome Crow wydana w 1972 roku w składzie K. Meine, R. Schenker, M. Schenker, W. Dziony, L. Heimberg, wpisywała się w nurt rocka progresywnego[2].

Po jej wydaniu oraz odbyciu trasy koncertowej zespół rozpadł się. M.in. z powodu odejścia do grupy UFO Michaela Schenkera oraz powołania do wojska Rudolfa Schenkera. Ten drugi, po zakończeniu służby, reaktywował Scorpions w nowym składzie – Klaus Meine, Rudolf Schenker, Uli Jon Roth, Jürgen Rosenthal, Francis Buchholz.

Po ukazaniu się drugiej płyty Fly to the Rainbow (1974) współpracę ze Scorpions rozpoczął producent Dieter Dierks, pod którego okiem zespół stopniowo ewoluował tworząc utwory z gatunku klasycznego hard rocka i heavy metalu (Top Of The Bill, Pictured Life, Catch Your Train), sporadycznie próbował sił w repertuarze balladowym (In Your Park), tworzył także utwory oceniane dziś jako zalążki power metalu (He’s a Woman – She’s A Man). W międzyczasie nagrywane były także utwory psychodeliczne, czasami nawiązujące do dokonań Jimiego Hendriksa, głównie za sprawą upodobań kompozytora i gitarzysty Uliego Rotha (Hell Cat, Polar Nights, Virgin Killer).

Muzyk ten rozstał się ze Scorpions w 1977 roku, zakładając własny zespół – Electric Sun. Okres współpracy zespołu z Rothem zamknął pierwszy w historii Scorpions album koncertowy, Tokyo Tapes (1978).

Rotha zastąpił Matthias Jabs (grający z zespołem do dziś), tymczasowo powrócił także wyrzucony z zespołu UFO Michael Schenker (mający wówczas problemy z narkotykami i alkoholem), obaj wzięli udział w nagraniu kolejnej studyjnej płyty Scorpions, Lovedrive (1979). Płyta ta, dość różnorodna stylistycznie (m.in. metalowe utwory, np. Another Piece of Meat, ballady, np. Holiday i Always Somewhere czy instrumentalny Coast to Coast) została wysoko oceniona przez krytyków i publiczność. Zaliczana jest dziś do najlepszych płyt zespołu obok nagranej później płyty Blackout (1982) z utworami Dynamite, China White, When the Smoke is Going Down, a także płyty Love at First Sting (1984) ze Still Loving You, Bad Boys Runnning Wild i Rock You Like a Hurricane.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

Do dziś wiele utworów nagranych na wyżej wymienionych płytach oraz m.in. The Zoo z Animal Magnetism (1980) czy We’ll Burn the Sky z Taken By Force (1977) stanowi trzon repertuaru koncertowego grupy.

Po ukazaniu się w.w. płyt, koncertowaniu, w tym na terenie USA razem z m.in. zaprzyjaźnioną grupą AC/DC, nastąpił wzrost popularności Scorpions, rozpoczął się okres udanych tras koncertowych i występów na wielkich festiwalach rockowych, m.in. Rock in Rio (1985) z Ozzym Osbourne’em, AC/DC, Iron Maiden oraz na Monsters of Rock wraz z m.in. Metallicą, Van Halen, Dokken i Kingdom Come.

W 1985 roku ukazała się pionierska w formie kaseta video World Wide Live – impresja z życia zespołu w czasie trasy koncertowej oraz fragmenty koncertów.

Zespół w tym czasie stanowili: Klaus Meine, Rudolf Schenker, Matthias Jabs, Herman Rarebell, Francis Buchholz.

W 1988 roku (po czteroletniej przerwie) ukazała się kolejna studyjna płyta, Savage Amusement. Album mimo powodzenia w stacjach radiowych został źle oceniony przez recenzentów i fanów zespołu – uznano go wówczas za najgorszą płytę zespołu, a jednym z zarzutów było jego fatalne brzmienie. Konsekwencją tego było zakończenie wieloletniej współpracy z producentem Dieterem Dierksem.

Mimo złych ocen albumu zespół nadal z powodzeniem koncertował. W 1989 r. wraz z innymi wykonawcami (Motley Crue, Cinderella, Bon Jovi, Ozzy Osbourne) wystąpił na Moscow Music Peace Festiwal.

Zespół postanowił o stworzeniu brzmienia mniej wygładzonego, wręcz garażowego i takie też posiada kolejna płyta Crazy World (1990), która paradoksalnie stała się największym komercyjnym sukcesem zespołu w historii, ale głównie dzięki melodyjnej balladzie Wind of Change z tekstem odnoszącym się do przemian ustrojowych w Europie Środkowo-Wschodniej. Utwór stał się przebojem w wielu krajach. Przed Wind of Change pojawiały się w mediach bardziej rockowe utwory z tej płyty – Tease Me Please Me oraz Don’t Believe Her.

W lipcu 1990 zespół wziął udział w berlińskim koncercie The Wall Live in Berlin zorganizowanym przez Rogera Watersa z okazji upadku muru berlińskiego.

Dwa lata później zespół opuścił basista Francis Buchholz, jego odejście odbyło się w atmosferze skandalu, wcześniej bowiem wspomniany muzyk dopuścił się malwersacji finansowych i naraził zespół na problemy finansowe i prawne. Nowym basistą został Ralph Rieckermann.

Sukcesu komercyjnego Crazy World nie powtórzył kolejny album grupy – Face the Heat (1993), którym muzycy chcieli się zdystansować od postrzegania ich twórczości poprzez pryzmat Wind Of Change. M.in. dlatego pierwszym singlem z tej płyty był jeden z najcięższych utworów płyty Alien Nation. Album oceniany jest jako zbyt nierówny.

Kolejne wydawnictwa studyjne Scorpions to eksperymenty, m.in. próba stworzenia melodyjnej płyty pop rockowej (Pure Instinct – 1996), a także płyty z zastosowaniem dźwięków elektronicznych (Eye II Eye – 1999). Oba albumy nie osiągnęły sukcesu komercyjnego, nie znalazły uznania także u fanów zespołu i u recenzentów.

W międzyczasie zespół opuścił Herman Rarebell, który postanowił rozpocząć pracę w studio nagraniowym, jego miejsce zajął znany wcześniej m.in. z Kingdom Come Amerykanin James Kottak (gra w zespole do dziś).

Dobre recenzje towarzyszyły ukazaniu się albumów, na których znalazły się głównie nowe wersje kompozycji z lat 80., wykonywanych z orkiestrą symfoniczną Berliner Philharmoniker – Moment of Glory (2000), oraz koncertowej płyty „unplugged” czyli aranżacji utworów w stylistyce akustycznej (2001) – Acoustica. Oba wydawnictwa powstały dzięki pomocy Christiana Kolonovitsa – austriackiego kompozytora i dyrygenta.

Również album Unbreakable z nowymi utworami z 2004 roku mimo pewnych niedoskonałości uzyskał pozytywne recenzje. Utwory typu New Generation, Blood Too Hot czy Through My Eyes nawiązują do charakterystycznego dla Scorpions stylu z okresu ich największej popularności.

KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

W czasie nagrywania tej płyty do zespołu dołączył nowy basista – Paweł Mąciwoda, dotychczasowy postanowił zająć się nagrywaniem muzyki filmowej w USA.

W 2006 r. – wraz z gośćmi – byłymi członkami zespołu Scorpions – Ulim Rothem, Michaelem Schenkerem oraz Hermanem Rarebellem, grupa wystąpiła na festiwalu Wacken Open Air. Zapis koncertu ukazał się na DVD.

14 maja 2007 roku ukazał się album – Humanity – Hour 1. Jest to pierwszy album koncepcyjny w historii zespołu. Duży wpływ na styl muzyczny miał producent Desmond Child. Muzyka zawarta na tym albumie jest dość różnorodna stylistycznie. Znajdują się tu utwory nawiązujące do heavy metalu, hard rocka, pop rocka, popu, a także do nu metalu.

4 czerwca 2009 roku grupa dała w Gdańsku koncert w Stoczni Gdańskiej w ramach cyklu Przestrzeń Wolności.

Koncert Scorpions w 2010 r. w Ostrawie
24 stycznia 2010 roku na swojej oficjalnej stronie internetowej zespół podziękował wszystkim fanom za wsparcie i ogłosił zakończenie kariery. Ma to nastąpić po kilkuletniej trasie koncertowej promującej płytę Sting in the Tail[3]. Album, zgodnie z zapowiedziami, jest nawiązaniem do twórczości zespołu z lat 80., ale z nowym brzmieniem. Zauważają to recenzenci i słuchacze, większość z nich ocenia album bardzo wysoko[4]. Gitarzysta Matthias Jabs zdradził, że są szanse na występ Scorpionsów na otwarcie piłkarskich Mistrzostw Świata, które odbędą się w 2014 roku w Brazylii. W wywiadzie dla Arizona Republic powiedział:

To nie jest jeszcze potwierdzone, ale jest na to szansa. Nie pozwolimy na to, by się nam wyślizgnęła. Nikt nie mówił, że nigdy później nie wystąpimy na scenie, na jeden koncert gdzieś w świecie. Bo dlaczego nie? Jeśli ktoś desperacko będzie chciał nas zobaczyć – to ok, jesteśmy. Jest też możliwość, że znudzi nam się siedzenie w domu i wtedy zdzwonimy się i stwierdzimy: ‘Zagrajmy kilka koncertów’. Ale takie intensywne trasy koncertowe, jakie gramy od dekad, zdecydowanie zbliżają się do końca.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

Alice in Chains – o zespole

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

Alice in Chains – amerykańska grupa muzyczna utworzona w 1987 roku z inicjatywy wokalisty Layne’a Staleya oraz gitarzysty Jerry’ego Cantrella[2]. Jest kolejnym zespołem wywodzącym się z Seattle, który osiągnął sukces komercyjny. Grupa bardzo często zaliczana jest do tzw. „Wielkiej Czwórki z Seattle”, wraz z takimi wykonawcami jak Pearl Jam oraz Soundgarden[3]. Muzyka stworzona przez zespół jest mroczna i ciężka, lecz bardzo melodyjna. Odznacza się różnorodnością brzmienia, sprawiającą że zespół trudno jest przypisać do konkretnego gatunku. Grupa powszechnie identyfikowana jest z nurtem grunge, lecz czerpiąca inspirację z szeroko pojętej muzyki metalowej lat 70. Zawiera w sobie elementy ciężkich metalowych riffów spod znaku Black Sabbath oraz melodyjnego hard rocka spod znaku Led Zeppelin[4], przeplatanego łagodniejszymi i utrzymanymi w stylistyce muzyki akustycznej kompozycjami. Charakterystyczną cechą zespołu są rozbudowane aranżacyjnie utwory, oraz odrębny styl wokalny, który często zawiera zharmonizowane linie wokalne[1].

Grupa zdobyła międzynarodową sławę za sprawą albumu Dirt oraz pierwszego singla promującego płytę, „Would?” (1992) stając się przy tym jednym z popularniejszych przedstawicieli muzyki rockowej lat 90. Łącznie grupa sprzedała ponad 20 milionów płyt na całym świecie[5], z czego 12 w samych Stanach Zjednoczonych[6]. Albumy Jar of Flies oraz Alice in Chains osiągnęły najwyższą pozycję zestawienia Billboard 200[7][8]. Wydawnictwo Jar of Flies było pierwszym w historii minialbumem, który zajął 1. miejsce na liście Billboard 200[2][8][9]. Ponadto zespół zdobył także osiem nominacji do nagrody Grammy[10].

Grupa nigdy oficjalnie nie została rozwiązana, lecz z powodu śmierci wokalisty Layne’a Staleya w kwietniu 2002 roku[11], zespół zawiesił działalność. Reaktywacja nastąpiła w roku 2005, a od 2006 zespół występuje z nowym wokalistą Williamem DuVallem.

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

Łódzki zespół post-punkowy Cool Kids of Death powstał w roku 2001. Swoją nazwę zaczerpnął z tytułu piosenki brytyjskiego zespołu Saint Etienne. Tworzą go: Krzysztof Ostrowski (wokal), Jakub Wandachowicz (gitara basowa), Marcin Kowalski (gitara), Jacek Fras (perkusja), Kamil Łazikowski (klawisze, programowanie) i Wojciech Michalec (gitara). KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

W roku 2002 ukazała się debiutancka płyta Cool Kids of Death, zatytułowana „Cool Kids of Death”, wydana przez BMG. Album został doskonale przyjęty przez krytykę i słuchaczy, a CKOD okrzyknięci zostali „najbardziej buntowniczą grupą na polskiej scenie muzycznej”. Otrzymali nagrodę na festiwalu Yach Films, dwie nominacje do Fryderyków, nakręcili cztery teledyski i zagrali ponad 50 koncertów.

Druga płyta, „Cool Kids of Death 2″, ukazała się rok później. Po wydaniu dwóch krążków na rynku krajowym, zespół postanowił spróbować swoich sił na zachodzie Europy. Pierwotnie anglojęzyczna płyta „C.K.O.D.” ukazała się w listopadzie 2004 roku na rynku niemieckim, a później również w innych krajach. Album zawierał kompilację utworów z „C.K.O.D.” i „C.K.O.D.2″ oraz jedną nową piosenkę.

W roku 2006 ukazała się trzecia studyjna płyta formacji – „2006″. Album postanowiono nagrać w stu procentach na żywo, bez udziału komputerowych loopów i z minimalną ilością syntetycznych brzmień. We wrześniu 2005 zespół wyjechał do Hamburga, by tam, w studio Electric Avenue nagrać i wyprodukować cały materiał. Powstało 13 kompozycji, przywodzących na myśl dokonania The Cure, Gang of Four czy Joy Division. Płytę promował singiel „Spaliny”.

W kwietniu 2008 roku ukazał się kolejny longplay „Afterparty”, będący równocześnie pierwszym po rozstaniu formacji z wytwórnią płytową. Nagrano go w dwóch domowych studiach. Singlem promującym wybrano utwór „Nagle zapomnieć wszystko”. W tym samym roku ukazała się winylowa płyta, w limitowanej serii 500 egzemplarzy, zawierająca remiksy z „Afterparty”.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

Farben Lahre - mały skrót

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 

                                                            znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL

                                      NIE ZWLEKAJ !!

Pierwszy koncert grupy miał miejsce w Płocku, w Auli Liceum im. Wł. Jagiełły (W. Wojda i M. Knap byli jego absolwentami). W 1990 zostali jednymi z laureatów Festiwalu w Jarocinie. Ich pierwsza płyta Bez pokory, została wydana w 1991 roku. Dotychczas ukazało się 9 studyjnych albumów, dwa albumy DVD, jedna „koncertówka”, nagrania archiwalne zebrane pod szyldem Garażówka oraz liczne kompilacje (ostatnia z okazji XX-lecia istnienia zespołu). Od wielu lat płoccy muzycy grają trasy koncertowe w całym kraju (110 koncertów w 2009 r. zarówno w dużych jak i małych miastach). Od 2004 roku Wojciech Wojda jest organizatorem, a Farben Lehre głównym wykonawcą dużej klubowej trasy Punky Reggae Live.

KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

Machine Head !! Moc Historii

WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!! 
znajdziesz na stronie WWW.ROCKMANIAK.PL
NIE ZWLEKAJ !!

Grupa została założona 12 października 1991[7] roku w Oakland w Kalifornii. Powstała z inicjatywy Robba Flynna i Adama Duce’a. Flynn jakiś czas wcześniej opuścił zespół Vio-lence. Przyczyną odejścia była bójka, do której doszło pomiędzy członkami grupy a lokalnym gangiem. Cały czas czuł jednak potrzebę tworzenia muzyki. Skład Machine Head uzupełnili jeszcze gitarzysta Logan Mader oraz perkusista Tony Costanza. Costanza opuścił zespół jeszcze przed wydaniem debiutanckiej płyty. Na jego miejsce przyszedł Chris Kontos. Zespół podpisał kontrakt płytowy z wytwórnią płytową Roadrunner Records.

9 sierpnia 1994 roku odbyła się premiera pierwszego albumu studyjnego grupy. Płyta została zatytułowana Burn My Eyes[8]. Za produkcję oraz miksowanie albumu odpowiedzialny został Colin Richardson[9]. Do utworów „Davidian” oraz „Old” zostały zrealizowane wideoklipy. Płyta rozeszła się w nakładzie przekraczającym 500 tysięcy egzemplarzy[10].

Album Burn My Eyes stał się znakiem rozpoznawczym zespołu i najlepiej przyjętym debiutem, od czasu albumu Soul of a New Machine Fear Factory. Następnie grupa wyruszyła w bardzo długą, bo trwającą ponad rok, trasę koncertową z zespołem Slayer, odwiedzając 12 grudnia 1994 roku Zabrze. Popularność grupy na świecie wzrosła.

Po powrocie w zespole przychodzi czas na zmiany – odszedł Kontos, a jego miejsce tymczasowo przejął Will Carroll.

26 grudnia 1995 roku Dave McClain został oficjalnym członkiem grupy. Na rzecz Machine Head porzucił zespół Sacred Reich[11].

W 1996 roku grupa zaczęła pracować nad nowym materiałem.

25 marca 1997 roku została wydana płyta zatytułowana The More Things Change…[12]. Produkcją albumu grupy ponownie zajął się Colin Richardson. Natomiast za miksowanie materiału odpowiedzialny był Andy Sneap[13]. Płyta spotkała się z przychylnymi recenzjami krytyków muzycznych[12]. Zajęła 138. pozycję na liście Billboard 200[14]. W ramach promocji nowego materiału zrealizowane zostały teledyski do utworów „Ten Ton Hammer” oraz „Take My Scars”.

W 1998 roku Logan Mader spóźnił się na jedną z sesji treningowych zespołu. Pod wpływem metamfetaminy zaczął przeklinać oraz obrażać pozostałych członków Machine Head. Natychmiast został wyrzucony z zespołu, a na jego miejscu pojawił się Ahrue Luster.

10 sierpnia 1999 roku ukazał się trzeci album studyjny grupy zatytułowany The Burning Red[15]. Jego producentem został Ross Robinson współpracujący z takimi zespołami jak Korn, Limp Bizkit, Sepultura, Coal Chamber, Soulfly oraz Slipknot. Płyta obfitowała w elementy hip-hopowe, co wielu fanów uważało za złe posunięcie i odwróciło się od zespołu.

2001-2010[edytuj]

KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM

Adam Duce podczas koncertu na festiwalu Sonisphere Festival w Kirjurinluoto, Pori, Finlandia (2009).
W 2001 roku Machine Head wydał album Supercharger, którego producentem był Jonny K. Album poniósł komercyjną klęskę, winę tego upatrywano w bliskości premiery do wydarzeń 11 września. Po wydaniu płyty zespół wyruszył w trasę koncertową i po raz kolejny trafił do Polski, tym razem na dwa koncerty: 4 listopada w Warszawie oraz 5 listopada w Krakowie. Występy Amerykanów poprzedzał występ polskiego None.
W roku 2002 z zespołu odszedł Ahrue Luster, w wyniku rozbieżności między nim a Robbem Flynnem. Na jego miejsce przyjęto kolegę Roberta z czasów Vio-lence: Philla Demmela.
W 2003 roku została wydana płyta koncertowa pt. Hellalive. Z zespołem rozwiązała umowę wytwórnia Roadrunner Records, zespół pozostał jednak w jej europejskiej filii. Jeszcze w tym samym roku zespół wydał (oprócz USA) nową, piątą studyjną płytę zatytułowaną Through the Ashes of Empires – ukazała się 27 października 2003 roku. Otrzymała świetne recenzje w całej Europie.
Trasa koncertowa Through the Ashes of Europe objęła także Polskę. Koncert odbył się 16 grudnia 2003 roku w Warszawie.
Na początku 2004 roku Machine Head ponownie podpisał umowę z Roadrunnerem. 20 kwietnia 2004 roku Through the Ashes of Empires wzbogacony o jeden utwór wyszedł w USA.
W roku 2005 odbyła się premiera DVD Elegies zawierającego zapis koncertu z Brixton Academy w Londynie.
27 marca 2007 roku odbyła się premiera albumu The Blackening. Płyta sprzedała się w ciągu dwóch tygodni lepiej niż poprzedni album zespołu w ciągu trzech lat. 28 maja 2008 roku grupa zagrała na Stadionie Śląskim w Chorzowie jako support zespołu Metallica.
Od 2011[edytuj]
27 września 2011 roku wydany został siódmy album studyjny grupy, Unto the Locust[6]. Płyta znalazła się na 22. miejscu listy Billboard 200. W ciągu pierwszego tygodnia sprzedała się w liczbie 17 tysięcy egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych[16]. 28 października odbyła się premiera teledysku do utworu „Locust”. Reżyserią wideoklipu zajął się Mike Sloat[17]. W 2012 roku zespół ponownie wystąpił dwukrotnie w Polsce. Pierwszy koncert miał miejsce 10 maja na Sonisphere Festival na warszawskim Bemowie. Drugi odbył się w czasie Przystanku Woodstock. Grupa wystąpiła 3 sierpnia, jako gwiazda wieczoru w zamian za Anthrax, który ze względu na zobowiązania kontraktowe nie mógł pojawić się w Polsce.
22 lutego 2013 roku zespół poinformował na swojej stronie internetowej o odejściu basisty Adama Duce[. Miesiąc później grupa ogłosiła konkurs na stanowisko tymczasowego basisty na czas koncertów
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM