WSZYSTKO CO POTRZEBNE PRAWDZIWEMU ROCKENDROLOWCOWI !!!
znajdziesz na stronie WWW ROCKMANIAK.PL
Wczesne lata (1977-1980)
W 1977 roku Vince Clarke (wokal, gitara) i Andrew Fletcher (bas) założyli zespół No Romance in China[2], w 1979 Clarke grał na gitarze w Plan razem z Robertem Marlow oraz Paulem Langwith[3]. Martin Gore (gitara), który na początku skłaniał się ku punk rockowi[4], wraz z Philipem Burdett (wokal) grał w Norman and the Worms[5], w 1979 Gore, Clarke, Marlow i Paul Redmond utworzyli grupę The French Look. Marzec 1980 to narodziny Composition of Sound w składzie Clarke (wokal, gitara), Gore (instrumenty klawiszowe), Fletcher (bas)[6].
Aby zarobić na instrumenty – syntezatory Gore był urzędnikiem bankowym a Fletcher agentem ubezpieczeniowym[6]. W 1980 Clarke trafił na występ Dave Gahana, po którym złożył mu propozycje dołączenia do zespołu. Równocześnie została zmieniona nazwa na Depeche Mode, zaczerpnięta z francuskiego magazynu[7]. Martin Gore: "Depeche Mode oznacza to jak szybko zmienia sie moda. Lubię brzmienie tych słów”[8]. Pierwszy utwór "Photographic" został umieszczony na kompilacji Some Bizzare Album[6][7], następnie został nagrany jeszcze raz aby trafić na debiutancki Speak & Spell.
Speak & Spell (1981)[edytuj]
Zespół zwrócił na siebie uwagę Daniela Millera, założyciela Mute Records, podczas występu w Bridge House w Canning Town[9][6]. Pierwszym rezultatem był singel "Dreaming of Me" nagrany w grudniu 1980 a wydany w lutym 1981, który zdobył 57 miejsce na brytyjskiej liście przebojów[7]. Następny – "New Life" – zajął miejsce 11. Trzy miesiące później "Just Can't Get Enough" wspiął się na ósmą pozycje. W listopadzie 1981 został wydany Speak & Spell, który zebrał zróżnicowane recenzje w prasie: Melody Maker opisał go jako "wspaniały"[10], natomiast Rolling Stone nie szczędził słów krytyki[11]. Na płycie znalazły się utwory błahe, naiwne, ocierające się o banał, oparte na tanecznych rytmach, na ich tle wyróżniały się kompozycje Gore'a[6]. Depeche Mode zostało zakwalifikowane do nurtu New Romantic, mimo że członkowie zespołu mieli przeciwne zdanie na ten temat[6].
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Podczas trasy promującej album, Clarke zaczął wyrażać swoje niezadowolenie z kierunku w jakim podążał zespół: "Nigdy nie było czasu aby móc zrobić cokolwiek"[12], jednak wydaje się że koledzy byli bardziej zainteresowani kompozycjami Martina i to było prawdziwym powodem odejścia[6]. Clarke pod koniec 1981 ogłosił oficjalnie decyzje o opuszczeniu grupy. Zaproponował jeszcze wspólnie nagranie utworu "Only You" ale oferta została odrzucona. Wraz z Alison Moyet założył Yazoo, a następnie Erasure z Andy Bell. Po jego odejściu, głównym kompozytorem został Martin Gore[7], autor "Tora! Tora! Tora!" i "Big Muff" ze Speak & Spell. Martin Gore:
Myślę, że nie zastanawialiśmy się zbytnio nad konsekwencjami jego odejścia, bo byliśmy po prostu bardzo młodzi i naiwni. Wynajęliśmy studio, weszliśmy do niego i nagraliśmy singla. Nawet nie braliśmy pod uwagę takiej możliwości, że mógłby nie odnieść sukcesu. Naprawdę wydawało się, że odejście Vince'a z zespołu to drobiazg. Pewnie, gdyby odszedł pięć lat później powstałby totalny chaos, bo zaczęlibyśmy za dużo myśleć[13].
Zespół umieścił anonimowe ogłoszenie w Melody Maker, na które odpowiedział Alan Wilder. Z perspektywy roku 2010 Wilder tak wspominał swoje pierwsze spotkanie z Depeche Mode:
Pamiętam je bardzo dobrze. Wszyscy byli ubrani w wełniane swetry. Na początku ubierali się w stylu new romantic, mieli te swoje marynarki. I nagle zaczęli nosić wełniane swetry. Wyglądali jak dzieci. Odniosłem wrażenie, że są bardzo młodzi i naiwni. Nie mogłem zrozumieć, jak mogli odnieść taki sukces. To było moje pierwsze odczucie. Pamiętam, że byli bardzo nieśmiali. Naprawdę nieśmiali. Także Dave. Martin był nieprzyzwoicie nieśmiały. Wręcz boleśnie. Dziwne doświadczenie. Zaprosili mnie na przesłuchanie i kazali zagrać partię opartą na dwóch dźwiękach. Pomyślałem: A, więc to tak zarabia się pieniądze w przemyśle muzycznym[14].
Po dwóch przesłuchaniach został przyjęty na początku 1982, najpierw jako muzyk koncertowy, stając się pełnoprawnym członkiem zespołu dopiero pod koniec następnego roku[6].
A Broken Frame (1982)[edytuj]
W styczniu 1982 ukazał się singel "See You", który wspiął się na szóste miejsce brytyjskiej listy, osiągając tym samym lepszy wynik niż poprzednie nagranie. Zespół udał się na pierwsze światowe tournée, w następnych miesiącach ukazały się dwa następne single "The Meaning of Love" i "Leave in Silence".
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
W lipcu 1982 rozpoczęły się prace nad kolejnym albumem. Alan Wilder został poinformowany przez Millera że jego udział w studiu nie jest konieczny, jako że zespół chce udowodnić że może odnieść sukces bez Clarka. A Broken Frame ukazał się we wrześniu, wszystkie utwory były autorstwa Martina Gore'a, charakteryzowały się nastrojowością oraz subtelnym brzmieniem[6]. W "Further Excerpts from my Garden" został użyty riff z "V2 Schneider" Davida Bowie[6]. W październiku odbyła się kolejna światowa trasa koncertowa.
Dave Gahan:
Najgorsze nasze dzieło to prawdopodobnie A Broken Frame. W każdym razie najmniej spójne. Słuchając go ma się wrażenie, że zupełnie wówczas nie wiedzieliśmy, o co nam chodzi. Nic nie wiąże tych utworów w całość, nie ma w nich wspólnej myśli muzycznej[15].
Andrew Fletcher:
Drugi album nie sprzedawał się tak dobrze jak pierwszy i wiele osób próbowało nam wmówić, że jesteśmy już skończeni. Vince odszedł, odnosił ogromne sukcesy z Yazoo i świetnie im szło, tak więc ludzie mówili, że to, co my robimy, nie jest wiele warte[13].
Construction Time Again (1983)[edytuj]
W styczniu 1983 ukazał się singel "Get the Balance Right!" i był to pierwszy utwór w którym udział miał Wilder. Pod wpływem koncertu Einstürzende Neubauten Gore zaczął nagrywać na magnetofonie wszystkie możliwe dźwięki, przetworzone następnie przez Synclavier. W ten sposób powstała baza sampli użyta podczas pracy nad następnym albumem[6]. Przy nagrywaniu Construction Time Again zespół pracował z producentem Garethem Jonesem w John Foxx’s Garden Studios oraz w Hansa Studios w Berlinie Zachodnim. Płyta charakteryzuje się nowym brzmieniem, głównie dzięki zostosowaniu przez Wildera Synclaviera. Poprzez samplowanie[7] zwykłych, codziennych odgłosów, Depeche Mode stworzyło eklektyczny, industrialny styl[6], podobny do tego jaki reprezentowały Art of Noise i Einstürzende Neubauten[16].
Wraz z muzyką zmieniły się również teksty pisane przez Martina, skupiające się na sprawach społecznych i politycznych. Przykładem jest "Everything Counts" opowiadający o chciwości wielkich korporacji, a także napisane przez Alana: "The Landscape is Changing" – ostrzeżenie przed dewastacją środowiska, "Two Minute Warning" refleksja nad wyścigiem zbrojeń[6]. Także okładka symbolizuje zmiany i zerwanie z nurtem New Romantic – przedstawiony robotnik ma "przebudować a nie niszczyć"[6]."Everything Counts" zajął szóste miejsce w Wielkiej Brytanii, uplasował się w pierwszej trzydziestce list w Irlandii, Południowej Afryce, Szwajcarii, Szwecji oraz Niemczech. Wilder był autorem piosenek "The Landscape is Changing" oraz "Two Minute Warning". Ostatnim singlem promującym album, jest Love, in Itself
Andrew Fletcher:
Na trzeci album złożyło się wiele nowych rzeczy. Na przykład, właśnie pojawiały się samplery i to było to dla nas źródłem wielu nowych pomysłów. Poza tym, Martin siedział i pisał piosenki na całą nową płytę. Działo się też wiele innych korzystnych dla nas rzeczy, dlatego tak naprawdę dopiero "Construction Time Again" uważamy za naszą prawdziwą pierwszą płytę[13].
Some Great Reward (1984)[edytuj]
We wczesnych latach Depeche Mode zaistniało tylko w Europie i Australii. To się zmieniło za sprawą następnego singla "People are People" wydanego w marcu 1984, który zajął drugie miejsce w Irlandii, czwarte w Wielkiej Brytanii i pierwsze w Niemczech, a w połowie 1985 roku utwór został zauważony w USA gdzie zajął trzynastą pozycję[7].
We wrześniu 1984 ukazała się płyta Some Great Reward. Pod względem literackim album poruszał takie tematy jak związek oparty na dominacji seksualnej ("Master and Servant"), zdrada ("Lie to me") czy rozliczenie z Bogiem ("Blasphemous Rumours"). Ten ostatni został potępiony przez brytyjski kler[6]. Natomiast traktujący o równości społecznej "People are People" stał się hymnem środowisk gejów i lesbijek[17]. Some Great Reward zajął po raz pierwszy w historii miejsce na liście w USA. W 1985 ukazała się kompilacja The Singles 81>85 zawierająca także Shake The Disease oraz "It’s Called a Heart".
W lipcu 1985 roku Depeche Mode po raz pierwszy wystąpiło w Polsce[6].
W tym czasie w niektórych kręgach zespół zaczął być kojarzony z subkulturą gotycką. W USA zespół zdobył takie uznanie za sprawą radia KROQ w Los Angeles czy WLIR z Nowego Jorku. Spostrzeganie w ten sposób Depeche Mode za oceanem pozostaje w dużej mierze w opozycji do Europy i Wielkiej Brytanii gdzie, mimo mrocznego i poważnego tonu w twórczości, grupa była rozpoznawana raczej jako idol nastolatków[18].
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Black Celebration (1986)[edytuj]
Kolejne wydawnictwa to kolejne zmiany. Szesnasty singel "Stripped" oraz album Black Celebration wypełniła muzyka mroczna i ponura[6]. W trakcie jego powstawania, muzycy byli wyczerpani, pojawiła się także groźba rozwiązania formacji[6]. Na płycie znalazła się nowa wersja "Fly on the Windscreen", która pierwotnie ukazała się na drugiej stronie It’s Called a Heart. Kolejny singel to A Question of Lust. Był pierwszym singlem grupy wydanym w formacie kasety magnetofonowej.
Teledysk do "A Question of Time" był pierwszym zrealizowanym przez reżysera Antona Corbijna, co zapoczątkowało współpracę trwającą po dzień dzisiejszy. Corbijn był odpowiedzialny także za niektóre okładki.
Music for the Masses (1987)[edytuj]
Music for the Masses przyniósł kolejne zmiany w sposobie pracy zespołu. Po raz pierwszy do współpracy zaproszono producenta Davida Bascombe, który nie był związany z Mute Records. Album nagrywany był w kwietniu i maju w studiu Konk w Londynie oraz Guillame Tell w Paryżu, a w czerwcu i lipcu dopracowywany w PUK Studio w Danii.
Album był bardziej melodyjny i przebojowy w porównaniu do swojego poprzednika, jego światowa sprzedaż wyniosła 2 miliony egzemplarzy[6]. Single "Strangelove", "Never Let Me Down Again", "Behind the Wheel" znalazły się w pierwszej dziesiątce list przebojów w takich krajach jak: Kanada, Brazylia, Niemcy, Południowa Afryka, Szwecja i Szwajcaria. "Strangelove" w Anglii dotarł do miejsca 16. W utworze "I Want You Now" funkcję podkładu rytmicznego spełniają głosy, potraktowane jako instrumenty.
W 1988 wydano czwarty singel "Little 15". Kompozycja Sonata No 14 In C#m (Moonlight Sonata), pol. "Sonata Księżycowa" autorstwa Ludwiga van Beethovena, została zagrana na żywo, na fortepianie przez Alana Wildera.
101 (1988)[edytuj]
Lata 1987–1988 zespół spędził na światowym tournée, obejmującym 101 koncertów[6], którego punktem kulminacyjnym był występ w Rose Bowl, Pasadena, w dniu 18 czerwca 1988, gdzie publiczność liczyła 75 000 osób[6][7]. Był to 101 koncert tego tournée. Trasa została udokumentowana filmem w reżyserii D. A. Pennebakera oraz albumem koncertowym pod tytułem 101. W lutym 1989, został wydany singel Everything Counts (Live).
Alan Wilder:
101 to dokument na żywo, który jeszcze raz bilansuje rozwój Depeche Mode w ciągu minionych ośmiu lat. Rekapituluje wszystkie ważne etapy, od pierwszych przebojów, takich jak Just Can't Get Enough, See You, Everything Counts, People Are People, aż po utwory z naszego ostatniego albumu studyjnego "Music for the Masses". Jest to też ważny punkt zwrotny w naszej karierze. Album i kaseta wideo są adresowane do naszych fanów, to również swoista pamiątka z koncertu.
Violator (1990)[edytuj]
W połowie roku 1989 zespół rozpoczął kolejna sesję w Mediolanie z producentem Flood oraz inżynierem dźwięku Francois Kevorkian. Pierwszym rezultatem był singel "Personal Jesus". Przed jego wydaniem, w angielskiej prasie ukazało się ogłoszenie „Your own Personal Jesus”, a pod wskazanym numerem telefonu można było usłyszeć utwór. W rezultacie piosenka zajęła 13. miejsce w Wielkiej Brytanii, w USA – pierwsze od czasu "People are People", a także wywołała oburzenie wśród organizacji chrześcijańskich[6]. singel osiągnął najlepszy wynik sprzedaży w historii Warner Bros. Records[19].
W lutym 1990 "Enjoy the Silence" zajął szóste miejsce w Wielkiej Brytanii oraz ósme w USA. singel wygrał Best British Single podczas Brit Awards w 1991. Podczas promocji nowego albumu Violator zorganizowano spotkanie z fanami w Wherehouse Entertaintment w Los Angeles. Przybyło wówczas około 20 000 osób zainteresowanych otrzymaniem autografu, wiele z nich doznało obrażeń na skutek napierającego tłumu oraz doszło niemalże do zamieszek[20]. W ramach przeprosin ze strony zespołu ukazała się limitowana edycja nagrań dedykowana fanom w Los Angeles, wyemitowana także przez radio KROQ, które było sponsorem spotkania w Wherehouse Entertaitment.
Violator uplasował się w pierwszej dziesiątce angielskiej listy, w USA pokrył się potrójną platyną za sprzedaż wynoszącą 3,5 miliona egzemplarzy. Ostatni na płycie "Clean" zawiera linię basu "One of These Days" zespołu Pink Floyd[6]. Zespół udał się w trasę World Violation Tour – miarą popularności było 40 000 biletów sprzedanych w przeciągu ośmiu godzin na koncert w Nowym Jorku, 48 000 biletów w ciągu godziny w Los Angeles.
Songs of Faith and Devotion (1993)[edytuj]
W 1991 Gahan rozważał opuszczenie szeregów zespołu, do pozostania przekonały go nowe kompozycje Gore'a oraz wzbogacenie brzmienia o tradycyjne instrumenty[6]. Dave Gahan:
Uważam, że gdybym nie walczył do upadłego o takie rzeczy, jak dodanie brzmień gitary czy bębnów, nawiązanie współpracy z ludźmi spoza zespołu czy zwrócenie się ku rytmom, jakich wcześniej nie stosowaliśmy, nadal robilibyśmy muzykę programowaną i praca w studiu stałaby się czymś bezgranicznie nudnym[15].
Album Songs of Faith and Devotion przyniósł nowe aranżacje oparte na zniekształconym dźwięku gitary elektrycznej, dudach (gościnny udział Steaffana Hannigana) oraz wokalach w stylu gospel (Hilda Campbell, Bazil Meade, Samantha Smith)[6]. Kolejna zmiana to Alan Wilder grający na perkusji – w tej roli zedebiutował już w piosence "Clean" z poprzedniego albumu. Płyta dzięki tym zabiegom nabrała bardziej rockowego charakteru[6]. Songs of Faith and Devotion zajął pierwsze miejsce na listach w Anglii i USA. Po jego wydaniu odbyła się czternastomiesięczna trasa Devotional, udokumentowana filmem oraz druga płytą koncertową Songs of Faith and Devotion Live.
W tym czasie Dave Gahan uzależnił się od heroiny, doznał ponadto ataku serca. Andy Fletcher odmówił wzięcia udziału w ostatniej części trasy z powodu załamania nerwowego[6] i został zastąpiony na scenie przez Daryla Bamonte, który był wieloletnim współpracownikiem zespołu.
1 czerwca 1995 Alan Wilder ogłosił odejście z Depeche Mode, w swoim oficjalnym oświadczeniu napisał[21][22]:
W wyniku powiększającego się niezadowolenia związanego z wewnętrznymi układami oraz stylem pracy grupy, ze smutkiem zdecydowałem się opuścić Depeche Mode. Decyzja moja nie była łatwa, szczególnie biorąc pod uwagę, że kilka naszych ostatnich albumów było wskaźnikiem wysokich możliwości, które Depeche Mode osiągało.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —> TYM <—LINKIEM
Od czasu dołączenia do grupy w 1982 r. bezustannie starałem się wkładać całą energię, zapał oraz poświęcenie potrzebne dla powiększenia sukcesu grupy i pomimo stałej nierówności w podziale nawału pracy, ciągle je oferowałem. Niestety w grupie ten poziom wkładu nigdy nie zyskał szacunku i uznania, na jaki zasługiwał. Chociaż jestem przekonany, że jakość naszej pracy polepszyła się, poziom naszych personalnych związków zmalał do tego stopnia, że dłużej nie mogę wierzyć, iż wyniki są warte tak wielkiego poświęcenia. Nie mam zamiaru rzucać oskarżeń w kierunku któregokolwiek członka grupy; wystarczającym będzie stwierdzenie, że związki pomiędzy nami stały się poważnie spięte, coraz bardziej denerwujące i w pewnych sytuacjach nieakceptowalne. W związku z powyżej nadmienioną sytuacją nie mam innego wyboru, jak opuścić grupę. Wydaje się więc lepiej abym zrobił to teraz, ciągle czując wielki zapał i zamiłowanie do muzyki i ciesząc się możliwością podjęcia nowych projektów.
Pozostałym członkom grupy ofiaruję swoją pomoc i najlepsze życzenia sukcesu we wszystkim, czegokolwiek podejmą się w przyszłości, czy to wspólnie czy indywidualnie.
Andrew Fletcher:
Alan był wspaniały ale podjął głupią decyzję by odejść z jednego z najlepszych zespołów na świecie[23].
Alan kontynuował karierę w zespole Recoil.
W tym czasie duże obawy budził stan psychiczny Gahana – w 1995 próbował odebrać sobie życie a rok później o mało nie przedawkował podczas pobytu w hotelu[6].
Ultra (1997)[edytuj]
Lata 1995 i 1996 to próby ze strony Martina Gore aby zebrać zespół i rozpocząć pracę nad kolejnym wydawnictwem. Jednakże Gahan jeśli w ogóle zjawiał się na sesje to zajmowało mu tygodnie aby nagrać cokolwiek. Gore rozważał nawet wydanie napisanych wówczas utworów na swojej solowej płycie, jednak ostatecznie do tego nie doszło. W połowie 1996 roku Gahan z dobrym skutkiem został poddany przymusowej terapii odwykowej[6]. Wraz z producentem Timem Simenonem rozpoczęła się sesja albumu Ultra, wydanego rok później. Płyta zadebiutowała na miejscu pierwszym w Wielkiej Brytanii oraz piątym w USA. Ukazały się także single "Barrel of a Gun", "It's No Good", "Home" i "Useless". W 1998 ukazał się singel "Only When I Lose Myself", pochodzący jeszcze z sesji Ultra, a także została wydana kompilacja The Singles (86>98). Zespół udał się na czteromiesięczną trasę koncertową.
Exciter (2001)[edytuj]
W 2001 roku ukazał się Exciter, wyprodukowany przez Marka Bella. Albumowi nie udało się osiągnąć wyniku sprzedaży trzech swoich poprzedników, mimo że znalazł się w pierwszej dziesiątce w Wielkiej Brytanii i USA, otrzymał dość zróżnicowane recenzje w prasie[24]. Exciter był pierwszą płyta zespołu która uplasowała się wyżej w USA niż w rodzimym kraju zespołu. Jako single zostały wydane "Dream On", "I Feel Loved", "Freelove" oraz "Goodnight Lovers". Na późniejszych koncertach w ramach "Touring The Angel" grupa przedstawiała tylko "Goodnight Lovers" lub w ogóle cały album pomijała. Dave Gahan:
Gdy pracowaliśmy nad płytą Exciter, zastanawiałem się, dlaczego Martin nie nagra po prostu płyty solowej. Nie miałem właściwie żadnego wkładu w ten album. Oczywiście robiłem, co mogłem, jeśli chodzi o partie wokalne, ale mi to nie wystarczało. W moim odczuciu Exciter to koniec starego Depeche Mode. Pamiętam, że byłem pewien, iż będzie to nasza ostatnia płyta[23].
W 2004 ukazało się DVD Devotional a takze kompilacja Remixes 81–04, zawierająca nową wersję "Enjoy the Silence" autorstwa Mike Shinoda, zatytułowana "Enjoy the Silence 04".
Playing the Angel (2005)[edytuj]
Depeche Mode podczas trasy Touring the Angel w czerwcu 2006.
Jedenasty album Playing the Angel ukazał się 17 października 2005, wyprodukowany przez Bena Hilliera. Była to pierwsza płyta Depeche Mode z tekstami Gahana oraz pierwsza od czasu Some Great Reward, zawierająca piosenki które nie zostały napisane przez Martina. Dave Gahan:
Przyszła kolej na mnie, na mój udział w tworzeniu tego wielkiego dzieła, które nazywa się Depeche Mode. Pomyślałem: "Martin, otwieram drzwi, a ty możesz wejść ze mną do środka. Jeśli nie, to koniec z zespołem"[23].
Album zajął pierwsze miejsce na listach w siedemnastu krajach. Na singlach ukazały się "Precious", "A Pain That I'm Used To" (wydany 12 grudnia), "John the Revelator" oraz "Suffer Well" – pierwszy singel od czasów Clarke’a nie będący kompozycją Gore’a. W latach 2005–2006 zespół udał się w trasę Touring the Angel, obejmującą Amerykę Północną i Europę. Po raz pierwszy grupa odwiedziła Rumunię i Bułgarię. Na koncert w Meksyku 55 000 biletów zostało natychmiast sprzedane co spowodowało zorganizowanie jeszcze jednego występu w tym mieście. Nagrania z 43 koncertów trasy ukazały się jako limitowane wersje na CD.
W 2006 i 2007 roku sukcesywnie ukazywały się nowe, zremasterowane wersje albumów[25]. 3 kwietnia 2006: Speak & Spell, Music for the Masses i Violator w wersji SACD i DVD; Broken Frame, Some Great Reward, Songs of Faith and Devotion – 2 października 2006; Construction Time Again, Black Celebration: 26 marca 2007; Ultra, Exciter – 1 października 2007. 25 września 2006 ukazało się DVD Touring the Angel: Live in Milan, będący zapisem koncertów z 18 i 19 lutego 2006, w reżyserii Blue Leach. W listopadzie 2006 ukazała się kompilacja The Best Of, Volume 1, zawierająca nowy utwór "Martyr", pochodzący z sesji Playing the Angel. 2 listopada zespół wygrał MTV Europe Music Awards w kategorii Best Group.
W grudniu 2006 Depeche Mode otrzymało nominację nagrody Grammy w kategorii Best Dance Recording za utwór "Suffer Well". W połowie grudnia iTunes wydał dyskografię The Complete Depeche Mode.
Sounds of the Universe (2009)[edytuj]
Podczas trasy Tour of the Universe w grudniu 2009.
W lipcu 2007, podczas promocji drugiego solowego dzieła Gahana Hourglass, ogłoszono że w 2008 Depeche Mode planuje nagranie kolejnego albumu[26]. W marcu 2008 pojawiły się pogłoski jakoby Ben Hillier ma być jego producentem[27]. W maju zespół pojawił się w studio aby pracować nad utworami które przedstawił Gore. W sierpniu zespół pożegnał się z Warner Music aby podpisać kontrakt z EMI. Podczas konferencji prasowej, która odbyła się 6 października 2008 roku w Berlinie, zespół ogłosił trasę koncertową Tour of the Universe[28]. Na serwisie YouTube ukazała się seria filmów dokumentująca pracę w studiu[29].15 stycznia 2009 na oficjalnej stronie zespołu pojawił sie tytuł nowej płyty: "Sounds of the Universe"[30]. Album ukazał się 20 kwietnia 2009, był promowany singlem "Wrong", do którego teledysk wyreżyserował Patrick Daughters. Drugi to "Peace". Dwa ostatnie to "Perfect" (wydany 12 lipca tylko w USA) i "Hole To Feed / Fragile Tension" (wydany 7 grudnia). Wydany został także box set Sounds of the Universe Deluxe Edition Box Set zawierający wszystkie wydania z sesji albumu.
Delta Machine (2013)[edytuj]
Zespół poinformował fanów o długo oczekiwanym albumie. Premiera Delta Machine planowana jest na 26 marca 2013 roku. 1 lutego na serwisie YouTube pojawił się teledysk do najnowszego singla zespołu pt. Heaven. Po premierze Delta Machine, zespół rozpocznie europejską trasę koncertową. Występ Depeche Mode w Polsce będzie miał miejsce 25 lipca na Stadionie Narodowym w Warszawie oraz 24 lutego 2014 roku w Atlas Arenie w Łodzi.
Wewnątrz zespołu[edytuj]
Od początku istnienia grupy nad jej karierą czuwał producent, Daniel Miller. Mimo że Miller formalnie nigdy nie należał do niej, jego rola w rozwoju Depeche Mode jest jednak bardzo duża. Jego twórczy i organizacyjny wkład w pracę był znaczący zwłaszcza w początkowych latach.
Po odejściu Clarke'a, lidera pierwotnego składu, grupa nie rozwiązała się i kontynuowała działanie. Prawdopodobnie wpłynęło na to niezdecydowanie muzyków i niechęć do podejmowania decyzji oraz właśnie zaangażowanie Daniela Millera, dla którego grupa była wcieleniem młodzieżowego elektronicznego popu, jaką sobie wymyślił, i której sukcesu się spodziewał. Grupa nie doczekała się kolejnego wyraźnego lidera i od tej pory istniała pod życzliwą opieką Millera jako zbitek indywidualności podejmujących wszelkie decyzje w sposób zbiorowy i demokratyczny.
Grupa działa na specyficznych zasadach artystycznych, organizacyjnych i towarzyskich. Trzon Depeche Mode tworzą trzy osoby: Martin Gore, David Gahan i Andy Fletcher. Kompozytorem repertuaru grupy (i niekiedy wokalistą) jest Gore, jednak jako silny introwertyk nie stara się nią kierować. Z drugiej strony nawet jego solowe projekty i praca z innymi grupami nie odciągnęły go od pracy w zespole. Przeciwieństwem zamkniętego w sobie Gore'a jest wokalista Dave Gahan, ekstrawertyk i urodzony frontman. Tych dwóch członków grupy łączy osoba Andy'ego Fletchera, który ma wprawdzie najmniejszy wkład w muzyczny dorobek grupy, ale przyjaźni się ze skrytym Gorem i w naturalny sposób zapewnia jego komunikację z pozostałymi członkami ekipy. Dba także o sprawy czysto organizacyjne. Andrew Fletcher:
Każdy ma swoją rolę w zespole. Moją jest stać z tyłu. Mamy dwóch utalentowanych muzyków na froncie a do mnie należy trzymanie tego wszystkiego w garści. Nie chcę tworzyć bo po prostu nie jestem w tym dobry. Mam to szczęście że znalazłem się w zespole, który miał i ma w swoim składzie świetnych kompozytorów. Kiedyś był to Vince Clarke, potem Martin Gore a teraz dołączył do niego Dave Gahan[23].
Dave Gahan:
Nie jesteśmy sobie bardzo bliscy. Zresztą ja z nikim nie jestem naprawdę blisko. I w porządku. W ostatnim czasie pogodziłem się z tym. Nie jestem człowiekiem samotnym, nie czuję się samotny. Owszem, brak mi rodziny, tęsknię za moimi dziećmi. Ale jeśli chodzi o przesiadywanie z kumplami w pubie przy kuflu piwa, to jest to najbardziej nudne zajęcie, jakie mogę sobie wyobrazić. Martin i Fletch uwielbiają tak właśnie spędzać czas. Świetnie się wtedy bawią. Mnie to już nie bawi. Zresztą nigdy mnie nie bawiło[15].
Na płaszczyźnie artystycznej podstawą działalności Depeche Mode jest szczególne porozumienie między Gorem i Gahanem, dwoma twórczymi biegunami grupy, jednak pod względem towarzyskim ci dwaj nie są mocno związani, głównie z powodu zamkniętego usposobienia Gore'a.
Grupa od początku prowadziła bujne życie rozrywkowe, któremu sprzyjała rosnąca popularność i częste trasy koncertowe, a także towarzystwo grup, które supportowały ich występy. Przez wiele lat udawało im się unikać zagrożeń płynących z nieustannego imprezowania, aż w końcu David Gahan popadł z tego powodu w poważne problemy życiowe, zdołał jednak wrócić do formy, a grupa pokonała kryzys wywołany jego uzależnieniami.
Depeche Mode jako grupa elektroniczna często współpracowała z różnymi inżynierami dźwięku. Podobnie jak Miller nie byli oni nigdy członkami grupy, ale na równi z nimi wpływali na kształt i styl kolejnych albumów. To także ważny element tej nietypowej grupy muzycznej.
KOSZULKI, PŁYTY I INNE GADŻETY ZNAJDZIECIE POD —>
TYM <—LINKIEM
WWW.ROCKMANIAK.PL - WSZYSTKO CO DOTYCZY METALLIKI !!!
